Een hond met een trauma en vuurwerk

Het is eind November wat betekend dat oud en nieuw nog maar 1 maand van ons vandaan is. Ondanks het vuurwerkverbod dit jaar, zijn er mensen die, nu al, vuurwerk afsteken of in het buitengebied carbid schieten. Als je een hond hebt met een trauma en die bang is voor harde knallen is dit een moeilijke periode.

Nala, die al een moeilijke start had, heeft toen zij twee jaar oud was een trauma opgelopen voor vuurwerk. Op het moment toen wij in December door het dorp liepen en uit een steegje de hoek omliepen werd daar net een rotje afgestoken. Slechts één meter van ons vandaan ging het rotje af. Nala raakte volledig in paniek en begon gelijk naar huis te rennen (gelukkig zat ze vast aan de riem). De dagen, weken en maanden erna waren verschrikkelijk, ze durfde niet naar buiten en draaide bij de voordeur al om. Het grootste geluk wat wij hadden is dat zij wel de tuin in durfde en als ze daar een knal hoorde deed ze niet. Je kon haar bij wijze van zelfs met oud & nieuw buiten in de tuin doen en ze gaf geen kick. Maar, op het moment dat zij naar buiten moest, buiten haar huis durfde zij geen meter te lopen.

We hadden al zoveel met haar geoefend, maar we waren op het gebied van angst weer terug bij af. Nog steeds, zes jaar later als zij een harde knal hoort draait ze om en loopt ze naar huis. Je kunt als eigenaar of trainer dan twee dingen doen. Of je laat haar stilzitten, je trekt haar mee en duwt haar door die angst heen óf je accepteert hoe het is en je draait om en loopt terug. Dat tweede werkt bij Nala.

Ik laat haar niet zitten in de angst en ga niet met haar in gevecht, daarvan wordt haar angst alleen maar groter en vertrouwt ze mij niet. Door gewoon met haar mee te lopen, bouwt ze de spanning af en dan ik bij een andere afslag weer mijn eigen route bepalen en een even grote ronde maken als ik van plan was. Dit vraagt van mij als trainer heel flexibel te zijn, Nala geeft aan dat ze bang is en ik respecteer dat en wij kunnen samen in harmonie onze ronde af maken. 

Op het moment dat zij stil gaat staan bij een knal, laat ik haar nadenken. Ik blijf rustig en geef geen spanning aan haar door en zij bepaalt welke kant we op gaan. Soms kiest ze er voor om toch een stukje terug te lopen en soms kiest ze er toch voor om door te lopen. Zolang ze niet trekkend, rennend en niet meer bereikbaar terug naar huis racet ben ik tevreden. 

Wat ik hier beschrijf is iets wat past bij Nala. Ik heb er heel lang over gedaan om te begrijpen hoe ik haar goed kan begeleiden. Het is een hond met een trauma, maar dat betekent niet dat ze daar niet overheen kan komen. Ik wil altijd met samenwerking en harmonie door kunnen wandelen, ook al gaat het anders dan ik gepland had.

Vertrouwen is bij Nala echt de sleutel tot alles, bij elk dier wat je traint is dat de sleutel. Ik laat haar nooit zitten als ze wat eng vind, daarmee vergroot je alleen maar de angst bij het dier. Vergelijk het met iemand die bang is voor spinnen, wil je iemand hebben die je laat zitten naast die spin en je het alleen laat uitzoeken óf wil je iemand hebben die jou begeleidt in je angst.